تک درخت بید
من... خودم... دلم...تک درخت بید
من... خودم... دلم...35
حالا که بالاخره توی این مملکت مشتری مداری دیدیم دوست دارم از شرکت ویتانا تشکر کنم که علاوه بر پذیرش
مشکل موجود توی محصولشون و فرستادن مامور کنترل کیفیت برای پس گرفتن نمونه معیوب، برای دلجویی ی بسته
از محصولاتشون رو هم فرستادن.
ممنون که قدمی در راستای مشتری مداری و حفظ حقوق مشتریها برداشتید.
34
من تا جالا احیا نرفته بودم...توی خیابون دعای دسته جمعی نخونده بودم... دعای جوشن کبیر نخونده بودم در واقع درکش نکرده
بودم...
نمیگم بد بود نه خیلی هم خوب بود ولی در کل تنهایی دعا کردن رو ترجیح میدم... جایی که بتونی تلویزیون رو هروقت خاستی
خاموش کنی... صدای بچه های مردم هم مزاحمت نشه...
پ.ن: قسمت دعا خوندن و صدا و لحن خواننده ش رو دوست داشتم اما شدیدا با قسمت روضه خوانی مراسمات مذهبی
مشکل دارم
33
خیلی سخته وقتی دلت غصه داره بخای مثبت اندیش باشی... غصه ای که با هیچکس نمیشه در میونش گذاشت
تا سبک شد... حس میکنم هیچکس تو دنیا درکم نمیکنه و نمیتونه حرف دلم رو بفهمه...
دارم سعی میکنم مثبت باشم... که فکرای منفی از خودم و ناخودآگاهم دور کنم... که نیروی کائنات رو جذب کنم...
32
چند توصیه برای سلامتیتان
تان را با او تقسیم کنید…
بازگوکردن مشکلات، وزن آنها را کم میکند… علاوه بر آن معمولا وقتی سفره دلتان را جلو کسی باز
میکنید، او هم سفره خودش را برایتان باز میکند و یحتمل میفهمید که شما در این دنیا، تنها آدم
کتک خورده نیستید... و این یعنی آرامش…
اصلا پاپیچ خرابکاریها و کوتاهی‌هایی که در گذشته در حق خودتان کرده‌اید، نشوید.
>
آینده را هم که رسما باید به هیچ کجایتان حساب نیاورید.
>ترس از حوادث و رخدادهای احتمالی، حماقت محض است..
فکر هر چیزی، از خود آن چیز معمولا سخت‌تر و دردناک‌تر است…
حالامی‌گویم استراحت، یکهو فکرتان نرود به سمت یک ماه عشق و حال وسط سواحل هاوایی…!
وسط همه گرفتاریها واسترسها و بدبختی‌هاتون...!!!
آدم میتواند خیلی شیک به خود، مرخصی چند ساعته بدهد…
کمی تنهایی، کمی بچگی کردن، یا هر چیز نامتعارفی که شاید دوست داشته باشید…. که کمی
دنیای واقعی دورتان کند و خستگی را بگیرد…
مثل نهنگ‌ها که هر از چندگاهی به بالای آب می‌آیند و نفسی تازه میکنند و دوباره به زیر آب برمی‌گردند
…
ورزش و ماساژ قاتل استرس است...
بزنید و به اندازه گوریل بازو دربیاورید
…
>پنجم اینکه واقع‌بین باشید:
ما ملت شریف، بیشتر استرسمان بابت چیزهایی است که کنترلی روی آنها نداریم…
گاهی مواقع باید واقع‌بین بود.
>ششم اینکه زندگی‌تان، میدان و مسابقه اسب‌دوانی نیست
و من ندارم، شما را دقیقا میکند همان اسب مسابقه که همه عمرش را بابت هویج ِ سر چوب،
دویده وبه هیچ کجا هم نرسیده…
از ترس دندان‌پزشک، بادرد آن بسازید و همه لقمه‌هایتان را با یکطرفتان بجوید…نیم ساعت جنگیدن
با درد، بهتر از یک عمر زندگی با ترس ِ درد است…ترس، استرس می زاید
را سخت و مهلک نشان دهد…آدم وقتی گرسنه و خسته است، یک وزنه یک کیلویی را هم
نمی‌تواند بلند کند، چه برسد به یک فکر چند کیلویی…!!
و این موضوع تابع محل جغرافیایی آدمها هم نیست… یاد بگیرید بخندید… به ریش دنیا و مشکلات
بخندید…به بدبختی‌ها بخندید… به من که دو ساعت صرف نوشتن این موضوع کردم،بخندید…
به خودتان بخندید…دو بار اولش سخت است، اما کم کم عادت میکنید و می‌بینید که رابطه خنده
و گرفتاری، مثل رابطه خیار است و سوختگی پوست… درمانش نمیکند اما دردش را کم میکند
در آغوشتان بگیرد:بغل کردن مطمئناً احساس خیلی خوبی به شما می بخشد،این امر خطر ابتلا به
بیماریهای قلبی را کاهش می دهد، حس تنهایی را از بین می برد.بر ترس غلبه می کند، دریچه
احساساتتان را باز می کند، اعتماد به نفس را بالا می برد، روند پیر شدن را کندتر می کند،
استرس و فشارهای عصبی را کاهش می دهد، وقت را ازدست ندهید، شاید همین الان هم دیر
باشد...
و در آخر
این ایمیل را برای کسانی که دوستشان دارید و از خندیدنشان شاد میشوید بفرستید
31
یک وقت هایی فکر میکنم مرد بودن چقدر می تواند غمگین باشد.
هیچ کس از دنیای مردانه نمی گوید.
هیچ کس از حقوق مردان دفاع نمیکند.
هیچ انجمنی با پسوند"... مردان" خاص نمی شود.
مردها نمادی مثل رنگ صورتی ندارند.
این روزها همه یک بلندگو دست گرفته اند و از حقوق و دردها و دنیای زنان می گویند.
در حالی که حق و درد و دنیای هر زنی یکی از همین مردها است.
یکی از همین مردهایی که دوستمان دارند.
وقتی میخواهند حرف خاصی بزنند هول می شوند. حتی همان مردهایی که دوستمان داشتند ولی رفتند...
یکی از همین مردهای همیشه خسته.
از همین هایی که از 18 سالگی دویدن را شروع میکنند. و مدام باید عقب باشند.
مدام باید حرص رسیدن به چیزی را بخورند.
سربازی، کار، در آمد، تحصیل... همه از مردها همه توقعی دارند.
باید تحصیل کرده باشند. پولدار، خوشتیپ، قد بلند، خوش اخلاق، قوی... و خدا نکند یکی از این ها نباشند...
ما هم برای خودمان خوشیم! مثلا از مردی که صبح تا شب دارد برای درآمد بیشتر و برای فراهم کردن یک زندگی خوب برای ما که عشقشان باشیم به قولی سگ دو می زند، توقع داریم که شبش بیاید زیر پنجره مان ویولون بزند و از مردی که زیر پنجره مان ویولون می زند توقع داریم که عضو ارشد هیات مدیره ی شرکت واردات رادیاتور باشد.
توقع داریم همزمان دوستمان داشته باشند، زندگی مان را تامین کنند، صبور باشند و دل داریمان بدهند، خوب کار کنند و همیشه بوی خوب بدهند و زود به زود سلمانی بروند و غذاهای بد مزه ما را با اشتیاق بخورند و با ما مهمانی هایی که دوست داریم بیایند و هر کسی را که ما دوست داریم دوست داشته باشند و دوست های دوران مجردی شان را فراموش کنند و نان استاپ توی جمع قربان صدقه مان بروند و هیچ زن زیباتری را اصلا نبینند و حتی یک نخ هم سیگار نکشند!
مردها دنیای غمگین صبورانه ای دارند. بیایید قبول کنیم. مرد ها صبرشان از ما بیشتر است.
وقت هایی که داد میزنند وقت هایی هم که توی خیابان دست به یقه می شوند وقت هایی که چک شان پاس نمیشود وقت هایی که جواب اس ام اس شب به خیر را نمی دهند وقت هایی که عرق کرده اند وقت هایی که کفش شان کثیف است تمام این وقت ها خسته اند و کمی غمگین.
و ما موجودات کوچک شگفت انگیز غرغروی بی طاقت را دوست دارند. دوستمان دارند و ما همیشه فکر میکنیم که نکند من را برای خودم نمیخواهد برای زیبایی ام میخواهد، نکند من را برای شب هایش میخواهد؟ نکند من را برای چال روی لپم میخواهد؟ در حالی که دوستمان دارند؛ ساده و منطقی... مردها همه دنیای شان همین طوری است. ساده و منطقی... درست بر عکس دنیای ما.
بیایید بس کنیم. بیایید میکروفون ها و تابلوهای اعتراضیمان را کنار بگذاریم. من فکر میکنم مردها، واقعا مردها، آنقدرها که داریم نشان می دهیم بد نیستند.
مردها احتمالا دلشان زنی میخواهد که کنارش آرامش داشته باشند. فقط همین.
کمی آرامش در ازای همه فشارها و استرس هایی که برای خوشبخت کردن ما تحمل میکنند.
کمی آرامش در ازای قصر رویایی که ما طلب میکنیم ...
بر خلاف زندگی پر دغدغه ای که دارند، تعریف مردها از خوشبختی خیلی ساده است.